به گزارش اکوایران، محمدابراهیم زارعی، رئیس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، روز جمعه- ۲۲ فروردین ۱۴۰۴- در بازدید از کاوش‌های باستان‌شناسی در آبدانان، این کشف را «شگفت‌انگیز» توصیف کرد و گفت که منبع این سنگ‌ها بیش از دو هزار سال ناشناخته مانده بود. به گفته او، این کشف به پیشنهاد محمد حیدری، معلم محلی، و هدایت […]
به گزارش اکوایران، محمدابراهیم زارعی، رئیس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، روز جمعه- ۲۲ فروردین ۱۴۰۴- در بازدید از کاوش‌های باستان‌شناسی در آبدانان، این کشف را «شگفت‌انگیز» توصیف کرد و گفت که منبع این سنگ‌ها بیش از دو هزار سال ناشناخته مانده بود.
به گفته او، این کشف به پیشنهاد محمد حیدری، معلم محلی، و هدایت لقمان احمدزاده شوهانی، باستان‌شناس، انجام شده و پژوهشگران با تلفیق داده‌های میدانی، تصاویر ماهواره‌ای و مطالعات زمین‌شناسی موفق به شناسایی این معدن شده‌اند. در این منطقه بقایای فعالیت‌های معدن‌کاری، ابزارهای برش سنگ و مقادیر زیادی سنگ آهک و سنگ آهن کشف شده است. به گفته پژوهشگران، سنگ آهن احتمالاً برای ساخت بست‌های فلزی در معماری هخامنشی به کار می‌رفته است.
زارعی گفت: داریوش بزرگ در کتیبه بنیاد کاخ آپادانا در شوش، از محلی به نام «ابیرادوش» به عنوان منبع سنگ یاد کرده بود، اما مکان دقیق آن تاکنون مشخص نبود. به گفته او، کشف معادن در دامنه‌های کبیرکوه می‌تواند به رمزگشایی از یکی از معماهای تاریخی دو هزار ساله کمک کند.
رئیس پژوهشگاه میراث فرهنگی افزود: این کشف ممکن است دیدگاه‌های تازه‌ای درباره ساخت و تأمین مصالح در امپراتوری هخامنشی و همچنین شبکه‌های حمل و نقل، مدیریت منابع و فناوری‌های سنگتراشی در دوران باستان ارائه دهد.
بنا به گزارش ایسنا و به گفته زارعی، فاصله این معادن تا شهر شوش حدود ۱۵۰ کیلومتر است و مسیر حمل سنگ‌ها ترکیبی از جاده‌های کوهستانی و رودخانه‌ای، از جمله رود کرخه، بوده است.
