به گزارش اکوایران ،امروز، ۱۸ فروردین ۱۴۰۴، حوالی ساعت ۱۴:۲۵ در ایستگاه تئاتر شهر از خط ۳ متروی تهران، حادثه‌ای رخ داد که بار دیگر موضوع ایمنی سکوهای مترو را به سطح افکار عمومی بازگرداند. طبق اعلام روابط عمومی شرکت بهره‌برداری متروی تهران، یک مسافر زن به دلایلی که هنوز به‌طور رسمی اعلام نشده، وارد […]
به گزارش اکوایران ،امروز، ۱۸ فروردین ۱۴۰۴، حوالی ساعت ۱۴:۲۵ در ایستگاه تئاتر شهر از خط ۳ متروی تهران، حادثه‌ای رخ داد که بار دیگر موضوع ایمنی سکوهای مترو را به سطح افکار عمومی بازگرداند. طبق اعلام روابط عمومی شرکت بهره‌برداری متروی تهران، یک مسافر زن به دلایلی که هنوز به‌طور رسمی اعلام نشده، وارد حریم ریلی شد. به گفته مسئولان، با اقدام سریع راهبر قطار و حضور به‌موقع نیروهای ایستگاه، فرد یادشده نجات یافت و تحویل اورژانس شد.
این حادثه منجر به توقف ۱۴ دقیقه‌ای حرکت قطارها در این خط شد و پس از مدیریت شرایط، سرویس‌دهی به حالت عادی بازگشت. با این حال، برخی گزارش‌های میدانی از نبود نیروی ناظر در لحظات اولیه حادثه و تلاش مسافران برای دستیابی به امکانات ایمنی ایستگاه، مانند کلید اضطراری، حکایت دارد.
حادثه امروز، صرف‌نظر از جزئیات خاص آن، بار دیگر بر چالش‌های مزمن ایمنی در شبکه متروی تهران تأکید می‌کند. موضوع فقدان زیرساخت‌های کنترلی مانند Platform Screen Door (درهای ایمنی سکو) سال‌هاست در مباحث کارشناسی مطرح است، اما هنوز اقدام مؤثری در این زمینه صورت نگرفته در حالی که بسیاری از شبکه‌های حمل‌ونقل ریلی در دنیا با نصب این درها، به‌ویژه در ایستگاه‌های پر ازدحام، از وقوع چنین حوادثی جلوگیری کرده‌اند، در تهران این پروژه به دلیل هزینه‌های بالا به تعویق افتاده است.
آمارهای رسمی منتشر شده در سال ۱۳۹۳ نشان می‌دهد سالانه حدود ۱۷ تا ۱۸ مورد اقدام به خودکشی در متروی تهران ثبت شده است. گرچه آمارهای به‌روزشده‌ای منتشر نشده، اما مشاهده‌های میدانی و اظهارات کارکنان مترو از تکرار این حوادث حکایت دارد. با این وجود، اقدام‌های بازدارنده عینی در ایستگاه‌ها محدود به برخی علائم هشداردهنده یا آموزش‌های عمومی بوده است.
در کنار زیرساخت‌های فیزیکی، کمبود نیروی انسانی برای نظارت مستمر بر سکوها و نبود سیستم‌های هوشمند تشخیص حرکت در حریم ریلی، ضعف دیگری است که در مدیریت این بخش از شبکه حمل‌ونقل عمومی تهران مشاهده می‌شود. با توجه به اهمیت حیاتی ایمنی مسافران، به نظر می‌رسد بررسی مجدد اولویت‌های سرمایه‌گذاری و توجه به هزینه‌های انسانی حوادث، باید به‌عنوان محور اصلی تصمیم‌گیری‌های آینده مطرح شود.
حادثه امروز، اگرچه بدون تلفات جانی به پایان رسید، اما یادآور این واقعیت است که تأخیر در بهبود ایمنی مترو می‌تواند در آینده هزینه‌های سنگین‌تری برای شهر و شهروندان به همراه داشته باشد.
