مرشد دوست، معاون آموزش دانشکده آتش‌نشانی تهران، با هشدار نسبت به خطرات ناشی از قطع ناگهانی برق در آسانسورهای قدیمی، تأکید کرد که بسیاری از ساختمان‌های مسکونی و اداری پایتخت هنوز از آسانسورهای فاقد سیستم نجات اضطراری استفاده می‌کنند و این مسئله می‌تواند به بروز حوادث جدی منجر شود. او توضیح داد:در هنگام قطع برق، […]
مرشد دوست، معاون آموزش دانشکده آتش‌نشانی تهران، با هشدار نسبت به خطرات ناشی از قطع ناگهانی برق در آسانسورهای قدیمی، تأکید کرد که بسیاری از ساختمان‌های مسکونی و اداری پایتخت هنوز از آسانسورهای فاقد سیستم نجات اضطراری استفاده می‌کنند و این مسئله می‌تواند به بروز حوادث جدی منجر شود.
او توضیح داد:در هنگام قطع برق، اگر فردی در کابین آسانسور حضور داشته باشد، ممکن است در فضای تاریک و بسته محبوس شود. این وضعیت نه تنها اضطراب و ترس زیادی برای فرد ایجاد می‌کند بلکه می‌تواند در مواردی تهدید جانی به شمار رود.» به گفته مرشد دوست، آسانسورهای نسل جدید مجهز به سامانه «Blackout» هستند که هنگام قطعی برق، کابین را به نزدیک‌ترین طبقه هدایت و درب را باز می‌کند، اما هنوز بسیاری از ساختمان‌ها به این فناوری مجهز نیستند.
از سوی دیگر، او به مشکلات ناشی از قطع برق سراسری اشاره کرد که علاوه بر آسانسورها، آیفون‌های تصویری، سیستم‌های روشنایی و ارتباطات داخلی ساختمان‌ها را نیز از کار می‌اندازد. این موضوع، فرایند عملیات نجات را برای نیروهای آتش‌نشانی دشوارتر می‌کند، چرا که امکان شناسایی دقیق محل فرد محبوس به‌سرعت وجود ندارد و تأخیر در نجات می‌تواند پیامدهای خطرناکی داشته باشد.
مرشد دوست همچنین بر ضرورت همکاری ساکنان با نیروهای امدادی تأکید کرد و گفت: شهروندان باید پس از تماس با سامانه ۱۲۵، فردی را در ورودی ساختمان مستقر کنند تا مسیر را با استفاده از نور چراغ‌قوه یا تلفن همراه روشن کند. بسیاری از درهای ورودی ساختمان‌ها و پارکینگ‌ها برقی است و بدون راهنما، دسترسی به داخل ساختمان برای امدادگران با مشکل مواجه می‌شود.
در تحلیل این هشدارها، می‌توان گفت که ضعف تجهیزات ایمنی آسانسورها نه تنها یک مسئله فنی بلکه یک چالش مهم ایمنی شهری است که نیازمند توجه فوری مدیران ساختمان‌ها و شهرداری است. با توجه به گسترش استفاده از آسانسورها در شهرهای بزرگ و افزایش احتمال قطعی برق به دلایل مختلف، نبود سامانه‌های نجات اضطراری ریسک بروز حوادث ناگوار را به شدت افزایش می‌دهد.
این وضعیت همچنین به طور مستقیم سلامت روانی ساکنان را تحت تأثیر قرار می‌دهد و نگرانی‌های آنان از محبوس شدن در آسانسور را بیشتر می‌کند. در نتیجه، اقدامات پیشگیرانه مانند نصب سیستم‌های نجات اضطراری و آموزش شهروندان برای همکاری در شرایط اضطراری، باید در اولویت برنامه‌های ایمنی شهری قرار گیرد.
مرشد دوست در پایان از هیئت مدیره و مدیران ساختمان‌ها خواست که در اسرع وقت وضعیت آسانسورهای خود را بررسی و در صورت نیاز تجهیزات ایمنی لازم را به آنها اضافه کنند تا امنیت شهروندان تضمین شود و از وقوع حوادث ناگوار جلوگیری شود. این اقدام نه تنها به حفظ جان مردم کمک می‌کند بلکه می‌تواند هزینه‌های سنگین ناشی از حوادث احتمالی را کاهش دهد.
